ეს სკამი ჩუმად მოწმე იყო ჩვენს სახლში უთვალავი მომენტების – სადღესასწაულო შეკრებების, მყუდრო ოჯახური საღამოებისა და გულწრფელი სამზარეულოს საუბრების. წლების განმავლობაში ის უფრო მეტი გახდა, ვიდრე უბრალოდ ავეჯის ნაჭერი; ის ინახავდა მოგონებებს თავის ნახმარი ჩარჩოში. მაგრამ დრო არ იყო კეთილი ამის მიმართ. ოდესღაც მდიდარ ყავისფერ ფერს გაუფერულდა, ფეხები ყოველ ცვლაზე ღრიალებდა და ცენტრში უფსკრული ხვრელი გაჩნდა. იშლებოდა, მაგრამ თავს ვერ ვიკავებდი მის გადაგდებაზე.

გადავწყვიტე, მეორე სიცოცხლე მივეცი, დავიწყე აღდგენის პროექტი. პროცესს რამდენიმე დღე დასჭირდა, ძველი საღებავის მოცილებით და უხეში ზედაპირის გახეხვით დაიწყო. მე ფრთხილად გავამყარე ფხვიერი სახსრები, დავრწმუნდი, რომ სკამი კვლავ მტკიცე იქნებოდა. ცენტრში ხვრელი დარჩა, მაგრამ იმის მაგივრად, რომ იგი დაზიანებულად მეჩვენა, მისი ისტორიის ნაწილად ავირჩიე. ყოველი ნაბიჯი უკვე გადატანილი წლების ხარკს ემსგავსებოდა.

მოცურებული და მყარი სავარძლის შემდეგ, დავიწყე მისი ტრანსფორმაცია. ავღებე იგი თეთრი ფერით, რაც შთამბეჭდავი და ელეგანტური არჩევანი იყო, რომელიც სწრაფად გაანათებდა მისი იერსახეს. თუმცა, რაღაც მაინც არ მაკმაყოფილებდა. მას არ ჰქონდა პირადი შეხება, რაღაც რომ დაესაკუთრებინა და გახდარიყო განსაკუთრებული. ეს იყო მომენტი, როცა შთაგონება მომივიდა—დამატებული ვარდის პიკეტები უნდა ყოფილიყო, რათა მისთვის შემოქმედებითობა და ხიბლი მოეტანა.

გულმოდგინედ გადავჭერი ყვავილების გამოსახულებები, კიდეები დავაჭერი ისე, რომ ისინი კარგად შერწყმოდნენ ზედაპირის სიღრმეს. მოთმინებით დავაწყობდი მათ ისე, რომ სავარძელი ძველი, მაგრამ დახვეწილი დიზაინით აჩვენებდა. საბოლოო ლაქა კი ყველა რამ შეინახა თავის ადგილზე, როგორც დიზაინი, ისე შრომით სიყვარულის ნაწილი. სავარძელი, რომელიც ადრე დაგვავიწყდა და დაენგრა, ახლა ლამაზად განახლებული იყო.

ახლა ეს მხოლოდ ავეჯი არ არის, არამედ ჩვენი სახლის ისტორიის შეწირული ნაწილი. მიუხედავად ტრანსფორმაციისა, მას მაინც შეინარჩუნა წარსული წლის გრძნობა, ახალი სიცოცხლით და მნიშვნელობით. ყოველი თუ შევხედავ მას, მახსენდება რომ ზოგჯერ ყველაფერს, რაც საჭიროა, არის ცოტაოდენი ზრუნვა, რომ ისევ გამოჩნდეს.