ვისკერსმა, ოდესღაც მაწანწალა კატამ, რომელსაც შერჩევითი ხასიათი ჰქონდა, იშვიათი და ღრმა კავშირი აღმოაჩინა მოხუცებულთა თავშესაფარში ერთ-ერთ ბინადართან: ბატონ დელანოსთან. ყოველ დილით, ვისკერსი აუცილებლად ეძებდა მას, ხტებოდა მის კალთაში და იკრიბებოდა ნაცნობ ადგილას მშვიდი თანაცხოვრების მომენტებისთვის. მიუხედავად იმისა, რომ კატა ცნობილი იყო იმით, რომ ცოტას იტანდა, მისი კავშირი ბატონ დელანოსთან უდავოდ ღრმა და ნაზი იყო, რაც გაოცებას იწვევდა პერსონალში, რომლებიც დღითი დღე აკვირდებოდნენ მათ რიტუალს. მათი უსიტყვო გაგება სახლის რუტინის ძვირფას ნაწილად იქცა – ჩუმი დასტური იმ ძლიერი ნუგეშისა, რომელიც ადამიანსა და ცხოველს შორის იყო გაზიარებული.

როდესაც ბატონი დელანო ძილში გარდაიცვალა, მოხუცებულთა თავშესაფარი დათრგუნულ გლოვაში ჩავარდა. ვისკერსმაც იგრძნო დანაკარგი; მეორე დილით ის ბატონი დელანოს ახლა უკვე ცარიელ საწოლზე მოკუნტული იპოვეს, უმოძრაო და დათრგუნული. მისი ჩვეული ენერგია და ნაპერწკალი გაქრა, მის ნაცვლად კი პირქუში სიმშვიდე ჩამოყალიბდა. მოგვიანებით, იმავე დღეს, ბატონი დელანოს ნივთების დალაგებისას, პერსონალმა უჯრაში ძველი ფოტოსურათი იპოვა. მასზე გამოსახული იყო ახალგაზრდა ბატონი დელანო, რომელიც შავ-თეთრ კნუტს ეხუტებოდა. უკანა მხარეს გაცვეთილ წერილზე ეწერა: „ჩემი ბიჭი, ყოველთვის მელოდება“. ფოტოზე გამოსახული კნუტისა და ვისკერსის მსგავსება საოცარი და ღრმად შემაძრწუნებელი იყო.

შემდეგ დღეებში ვისკერსი უმიზნოდ დახეტიალობდა დერეფნებში, ძლივს ჭამდა და უარს ამბობდა სიყვარულზე, თითქოს დაკარგა არა მხოლოდ თანამგზავრი, არამედ არსებობის მიზეზიც. შემდეგ, ერთ საღამოს, ყველაფერი შეიცვალა. ვისკერსი, უჩვეულოდ ფხიზელი, მოხუცებულთა თავშესაფრის შესასვლელისკენ გაიქცა, სადაც ახალგაზრდა კაცი ყოყმანით იდგა. პერსონალის გასაკვირად, ვისკერსმა ღრმა, ღრიალი გამოუშვა – სიხარულის პირველი ხმა ბატონი დელანოს გარდაცვალების შემდეგ – და სიყვარულით შეეხო მამაკაცის ხელს, თითქოს ძველ მეგობარს ესალმებოდა.

სტუმარმა, დენიელმა, თავი ბატონი დელანოს შვილიშვილად წარადგინა. მან განმარტა, რომ ბაბუის გარდაცვალების შესახებ გაგების შემდეგ მოხუცებულთა თავშესაფარში გაიქცა იმ იმედით, რომ იპოვიდა „რაღაც ისეთს, რაც ისევ სახლს ჰგავდა“. როდესაც ვისკერსს თვალი მოჰკრა, მაშინვე ამოიცნო. დენიელმა გაამხილა, რომ ბავშვობაში მას ჰყავდა კნუტი სახელად სკაუტი, რომელიც წლების წინ გაიქცა – მისი პირველი შინაური ცხოველი, რომელიც ბაბუამ აჩუქა. საკუთარი და სკაუტის ძველი ფოტოსურათის ხელში აწეული მსგავსება უცვლელი იყო: იგივე შავ-თეთრი ბეწვი, იგივე გამჭოლი მწვანე თვალები.

იმ ღამეს, უისკერსსა და დენიელს შორის უთქმელი გაგება გაირკვა. რბილი კნავილითა და ნაცნობი თითის ჩხაკუნით, უისკერსმა ნათლად განაცხადა თავისი არჩევანი – ის დენიელს აირჩევდა. კატა, რომელიც ოდესღაც ბატონ დელანოს ეკუთვნოდა, რომელიც დაბრუნდა და ერთგულად ელოდა, ახლა ოჯახთან დაბრუნდა. შემაძრწუნებელ წრეში, დაკარგული კატა და მგლოვიარე შვილიშვილი კვლავ იპოვეს ერთმანეთი. მათი ისტორია სათუთი შეხსენებაა იმისა, რომ სიყვარული არ ქრება დროსა და მანძილზე – ის მშვიდად და მოთმინებით ელოდება შესაფერის მომენტს სახლში დასაბრუნებლად.