Sıradan bir gündü. Terminalin gürültüsü, sürekli bir uğultuya dönüşmüştü: sesler, bavul tekerlekleri, hoparlörlerden gelen anonslar. Havada kahve ve gazyağı kokusu vardı.

Memur Alex, ortağı Bim adında bir Alman Kurdu ile metal dedektörünün başında duruyordu. Altı yıl boyunca binlerce yolcuyu kontrol etmişlerdi. Bim asla yanılmazdı.

Sıra sakin bir şekilde ilerliyordu. Dizüstü bilgisayarlı genç bir adam, yaşlı bir çift, parlak takım elbiseli birkaç turist. Her şey planlandığı gibi gidiyordu.

Ve aniden bir kız çocuğu. Yaklaşık beş yaşında, kocaman gözleri ve elinde kocaman bir oyuncak ayıyla. Ailesi yakındaydı. Kalkış panosuna bakan genç, yorgun bir anne ve baba.

O anda Bim gerildi. Kulakları dikleşti, kasları gerildi, kuyruğu düştü. Alex tepki veremeden köpek öne atılıp havladı. Sertçe, yüksek sesle, ısrarla, doğrudan çocuğa doğru.

“Köpeği uzaklaştırın!” diye bağırdı anne, kızını koruyarak. “Çocuğu korkutuyorsunuz!”

Alex tasmayı çekiştirip bir emir verdi, ama Bim farkında değil gibiydi. Kızın etrafında döndü, hırlayarak ve oyuncak ayıya sokularak.

“Affedersiniz hanımefendi,” dedi Alex sakinliğini korumaya çalışarak. “Oyuncağı kontrol etmemiz gerekiyor.”

Ebeveynler öfkeliydi, ama formaliteler kanundur. Muayene temizdi. İz yok, belge yok, her şey yerli yerindeydi. Ama Bim sakinleşmedi. Sanki kimsenin göremediği bir şey hissetmiş gibi hırlamaya devam etti.

Alex yanına diz çöküp köpeğin boynunu okşadı. “Ne kokuyorsun bebeğim?” diye fısıldadı.

Bim kısaca havladı ve oyuncak ayıya tekrar sokuldu.

“Hanımefendi, lütfen oyuncağı bana bir dakikalığına ödünç verin. Kontrol etmek için,” dedi Alex, ama kadının ellerinin titrediğini fark etti.

Kocası aniden öne çıktı:
“Her şeyi kontrol ettiniz bile! Uçağımıza geç kaldık!”

Alex dudaklarını birbirine bastırdı. İçindeki his bir türlü gitmiyordu. Kıza baktı; oyuncak ayıyı sanki elinden alınacağından korkuyormuş gibi sıkıca tutuyordu.

“Üzgünüm,” dedi sessizce, “ama bugün hiçbir yere uçmuyorsunuz.”

Kocası kızarıp çığlık atmaya başladı, ama polis memuru oyuncağı dikkatlice alıp servis alanına doğru yönelmişti bile. Bim, gözlerini ayıdan ayırmadan yanında yürüyordu.

Birkaç dakika sonra Alex, solgun bir yüzle elinde bir röntgenle geri döndü. Oyuncağın içinde düzinelerce minik kapsül vardı.

“Bu sentetik,” dedi sessizce. “Çok nadir bulunan bir uyuşturucu. Kusursuzca gizlenmiş. Hiçbir tarayıcı fark etmezdi. Sadece Bim.”

Anne bir sandalyeye çöktü.
“Biz değildik…” diye fısıldadı. “Dün sokaktan aldık. Yanıma gelip oyuncağı teklif etti… Kız kendi seçti…”

Daha sonra her şey doğrulandı: “satıcı” büyük bir uyuşturucu kaçakçılığı şebekesinin kuryesiydi. Çocuklu ailelere gizli bölmeleri olan oyuncaklar satıyordu, güvenlik kontrollerinde nadiren kontrol edildiğini biliyordu.

Aile masumdu. Bim ise bir kahramandı.

Bir hafta sonra havaalanına bir tabela asıldı: “Bim – gerçeği hisseden köpek.”

Alex bazen onun yanında durup omuzlarını okşuyor.
“Aferin dostum,” diyor sessizce.
Bim sadece gözlerini kırpıştırıp patilerinin üzerine uzanıyor. Onun için bu kahramanca bir başarı değil. Sadece kurtarılan bir gün daha.