Hastanede yatan bir aile üyesine eşlik ederken, beni olduğum yerde donduran bir şey gördüm. Acil serviste, yaşlı bir adam sedyede titriyordu. Battaniye isterken sesi güçsüzdü, ama hiçbiri yoktu. Yalnız, savunmasız, titriyordu—sadece soğuktan değil, o anın derin boşluğundan da.
Sonra Doktor Ivan geldi. Adamın kalp atışını gözlemledi ve tereddüt etmeden kendi beyaz önlüğünü çıkarıp hastanın üzerine nazikçe örttü. “Bununla ısının; endişelenmeyin,” dedi yumuşak bir sesle. Bu basit hareket nefes kesiciydi.
Yaşlı adamın gözleri şaşkınlık ve minnetle doldu. “Teşekkür ederim Doktor,” diye fısıldadı, sanki bu iyiliği zar zor idrak edebiliyormuş gibi. Doktor Ivan hafifçe gülümsedi, hayati belirtilerini kontrol etti ve sanki olağanüstü bir şey olmamış gibi muayenesine devam etti. Ama izleyen herkes için bu, insanlık dersiydi.
O tek hareket, hepimize tıbbın prosedürlerden ve çizelgelerden ibaret olmadığını, empati, varlık ve yürekten hareket etme cesareti olduğunu hatırlattı. O koridorda, aciliyet ve stresin ortasında, Ivan gerçek bakımın bazen sözlerden çok sıcaklıkla daha etkili olduğunu gösterdi.
Seni tanımıyorum Ivan, ama o gün, doktor olmanın gerçekte ne anlama geldiğini gösterdin. Merhametin, herhangi bir tedavi kadar iyileştirici bir güç olduğunu gösterdin.