Nişanlım Brandon’ın ailesinin sahil evinde geçirmeyi planladığım rahatlatıcı bir hafta, bir test kılığında bir kabusa dönüştü. Vardığımız andan itibaren annesi Janet, bana bir misafirden çok bir yarışmacı gibi davrandı. Ayrı odalar, bitmek bilmeyen işler ve ince eleştiriler şunu açıkça ortaya koydu: Sadece ziyaretçi değildim; değerlendiriliyor, ölçülüyor ve yetersiz bulunuyordum.
Her geçen gün Janet’in talepleri daha da absürt hale geldi. “Ayaklarımı masaj yap,” “odamı topla,” “güneş kremimi yeniden sür”—Brandon ise sessizce izliyor ve “beni de dahil etmek için” bahaneler uyduruyordu. Dördüncü gün, gerçeği ortaya koyan bir konuşmaya kulak misafiri oldum: Yeterince iyi değildim. Janet’in tam olarak bu şekilde test ettiği beşinci kadındım ve Brandon her seferinde buna izin vermişti.
Bu gerçek beni adeta yerle bir etti. Bu bir tatil değildi; bu bir performanstı. Partnerlerinin nasıl olması gerektiğine dair fikirlerine uyup uymadığımı görmek için bir “deneme sürüşü” ayarlamışlardı ve benden önceki yıllarda yapılan benzer testler durumu daha da kötüleştirmişti. Sadece Janet’e değil, annesinin oyunu sessizce kontrol etmesine izin verdiği için Brandon’a da çok kızgındım.
Gücümü geri almaya karar verdim. Onlar yokken, kendi ritüellerini onlara karşı kullandım: Janet’in kek hamuruna fazladan limon ekledim, ayakkabılarına yazılar yazdım, arsız notlar bıraktım ve hatta nişan yüzüğümü salatalıklarının arasına koydum. Sonra aynaya son bir mesaj yazdım, eşyalarımı topladım ve tepki vermeden önce ayrıldım.
Uçağa bindiğimde, haftalardır hissetmediğim kadar hafif hissettim. Gezi fotoğraflarını sildim, onu takipten çıkardım ve engelledim ve aylardır ilk kez güldüm. Ben bir “beşinci deneme” ya da başkasının kobayı değildim. Ben Kiara’ydım – 31 yaşında, güçlü ve başkalarının oyunlarını oynamaktan bıkmış. Özgürlük hiç bu kadar iyi hissettirmemişti.