Otis Kasırgası’nın ardından, Acapulco 5. kategori bir fırtınanın altında paramparça olmuşken, sayısız polis memuru kaosa koştu; ancak hiçbiri 33 yaşındaki polis memuru ve iki çocuk annesi Arizbeth Dionisio Ambrosio gibi bir umut sembolü olacağını beklemiyordu.
“Zorros” kurtarma biriminde çalışan Arizbeth, enkazı temizleyip hayatta kalanları ararken çaresiz, tiz bir çığlık duydu. Genç bir anne titreyerek ve hıçkıra hıçkıra ona doğru koştu. 4 aylık bebeği iki gündür yemek yememişti. Ne bir erzak, ne bir mama, ne de bir yardım; her yerde sadece yıkım vardı. Bebek halsiz, aç ve açlıktan çığlık atıyordu.
Arizbeth tereddüt etmedi. Kendisi de emziren bir anne olduğu için acil durumu anında fark etti. Bebeği kollarına aldı ve enkazın üzerinde emzirmeye başladı. Saniyeler içinde çocuk ağlamayı bıraktı, ona sarıldı ve sanki hayatı buna bağlıymış gibi içmeye başladı; çünkü öyleydi. Anne gözyaşlarına boğuldu ve defalarca “Teşekkür ederim” diye fısıldadı. O yıkım anında, Arizbeth’in hareketi küçük bir mucizeye dönüştü: Her şey yıkılsa bile insanlığın hayatta kaldığını hatırlatan bir şey.
Günler sonra Arizbeth, Pablo Vázquez Camacho’nun kendisine bizzat teşekkür ettiği Güvenlik merkezine çağrıldı. Şefkati tüm ülkeyi harekete geçirmişti. Polislikten astsubaylığa terfi etti ve bu da onu bir liderlik yolculuğuna çıkardı; rütbenin değil, yüreğin takdiriydi bu. Arizbeth bebeğin adını hiç sormadı. Sorması da gerekmiyordu. “Biri acı çektiğinde düşünmezsin, yardım edersin,” dedi. Felaketin yıktığı bir şehirde, bir kadının çocuğunu koruma içgüdüsü, cesaret ve nezaketin bir işareti haline geldi.
Çünkü sonuçta gerçek kahramanlar üniformaları veya unvanlarıyla değil, en önemli anlarda insanlıklarıyla tanımlanırlar.